Wat inclusiviteit en audience engagement met elkaar te maken hebben
En investeer niet alleen in je belangrijkste doelgroep
Het publiek moet in het middelpunt van de journalistiek komen te staan. In De Nieuwe Lezer leg ik uit hoe iedereen op een redactie hier aan bij kan dragen.
“Fundamentally, people will use media that help them be who they want to be, do what they want to do, and showcase a version of who they are and of what they do that they like. “
- Rasmus Kleis Nielsen
Heb je vragen, opmerkingen of aanvullingen over of op deze nieuwsbrief? Mail!
Allereerst dank voor jullie reacties op m’n vorige nieuwsbrief over m’n oorlogstress. Ik hoop dat redacties de komende tijd aandacht gaan besteden aan hoe om te gaan met dit soort heftige berichtgeving, zonder dat je er compleet afgestompt van raakt. Het enige stuk dat ik er tot dusver over las, was de column van Ben Tiggelaar vorige week.
Maar ik ga het vandaag heel ergens anders over hebben: inclusiviteit op redacties. Dit jaar wil ik ontdekken wat lezers nu eigenlijk hebben aan audience engagement: levert het hen ook wat op als zij betrokkenheid zijn bij redacties en het journalistieke proces? En het blijkt dat inclusiviteit en audience engagement met elkaar te maken hebben.
Ik las een heel interessant stuk van Jennifer Brandel en Jennifer Kho van Hearken. Zij schrijven dat om een inclusieve redactiecultuur te creëren audience engagement net zo belangrijk is als goed personeelsbeleid. Een geruststellend idee, want dat betekent dat we allemaal ons steentje bijdragen aan publicaties waar iedereen zich in herkend en bij thuis kan voelen.
Onder een redactiecultuur verstaan Brandel en Kho het collectieve idee over ‘hoe we dingen aanpakken’. Een van de belangrijkste onderdelen van een redactiecultuur is wat wordt verstaan onder ‘een goed verhaal’ en wat zich afspeelt in redactievergaderingen: de momenten waarop wordt besloten wat de redactie nieuwswaardig vindt en verhaalideeën worden besproken.
“If decisions about what coverage gets prioritized, resourced, and promoted are ingrained in the perspectives of a historically homogeneous staff, it makes it all the more challenging for the perspectives and pitches of reporters and editors from more diverse groups to be accepted.”
Daarom is het belangrijk dat redacties zich gaan richten op publieken buiten hun gebruikelijke doelgroep, schrijven Brandel en Kho. In een situatie waarin een homogene redactie verhalen maakt voor een homogeen publiek zullen die verhalen het goed doen in de cijfers. Daardoor blijft het idee over ‘een goed verhaal’ in stand, want dzelfde verhalen worden gewaardeerd door zowel je redactie als je lezers. Bovendien creëert het nog een drempel voor verhalen die belangrijk zijn voor een klein deel van je publiek.
Ik vind het een hele interessante en verhelderende kijk op hoe we op de redacties op deze manier het homogene bastion in stand houden. Hoe lossen we dat op?
“Engaging the audiences you want to serve, not only your largest audiences, is a key way around this.”
Als het gaat om de leescijfers zouden redacties dieper in de cijfers moeten duiken om te zien welke verhalen via platforms worden gelezen waar jonge lezers zijn en zien welke verhalen aanslaan bij ‘nieuw’ publiek. Je best gelezen verhalen laten vooral de voorkeuren zien van je grootste publiek, dus als je alleen daarnaar kijkt, mis je die nieuwe lezers vaak. Maar om je kleinere publieken echt te begrijpen, moet je met ze in gesprek. Brandel en Kho noemen het voorbeeld van de HuffPost die met een bus tour door gebieden in de VS waar weinig journalistiek over wordt gemaakt. Ze interviewden bijna 1.700 mensen over wat voor hen belangrijk was en verwerkten de input en feedback in hun redactionele strategie.
Dus, via audience engagement kunnen we er als redacties voor zorgen dat we journalistiek maken waar meer mensen zich in herkennen. Heeft het publiek daar iets aan? Ik zou zeggen van wel, gezien (vrij naar de definitie van Jeff Jarvis) journalistiek het publiek zo moet informeren dat ze een goed geïnformeerd gesprek kunnen voeren over hun gemeenschap en de samenleving. Een betere afspiegeling van de samenleving in journalistieke producties zou zo kunnen leiden tot een beter gesprek en meer begrip over de samenleving.
Vorige edities van De Nieuwe Lezer
👉🏻 Ik kreeg voor het eerst last van oorlogstress
👉🏻 Wat ik leerde van mijn crowdsourcingproject De Wilde Tuin