Wat ik leerde van mijn nieuwe crowdsouringproject De Wilde Tuin
En wat ik deze week herontdekte over lezers
Het publiek moet in het middelpunt van de journalistiek komen te staan. In De Nieuwe Lezer leg ik uit hoe iedereen op een redactie hier aan bij kan dragen.
“Fundamentally, people will use media that help them be who they want to be, do what they want to do, and showcase a version of who they are and of what they do that they like. “
- Rasmus Kleis Nielsen
Heb je vragen, opmerkingen of aanvullingen over of op deze nieuwsbrief? Mail!
Ik woon in de Pijp op twee hoog in een smalle straat met drie grote bomen voor de deur, waardoor het een groot deel van het jaar weinig zonlicht in mijn huis is. Het gevolg is dat mijn huis een bermudadriehoek voor planten: als ze er verzeild raken, worden nooit meer levend gezien. Uit frustratie koop ik geen nieuwe planten meer, want ze gaan toch alleen maar dood. Inmiddels heb ik mijn eerste nepplant aangeschaft, die doet het geweldig en echt niemand die ziet dat-ie nep is.
Ik vertel dit allemaal maar niet aan de deelnemers van De Wilde Tuin, het eerste crowdsourcingproject op deze grote schaal van NRC dat we anderhalve week geleden hebben afgetrapt. We vragen de deelnemers een jaar lang een vierkante meter van hun tuin (of een bak aarde op hun balkon) te laten verwilderen en aan ons verslag te doen wat er gebeurt. Dus, een jaar lang niet schoffelen of aanplanten. Ook gaan we de deelnemers vragen wat het met hen doet: gaan zij anders naar hun tuin en de natuur kijken.
Bittere ernst
Het begon allemaal afgelopen zomer, toen Ben Vollaard (nu universitair docent aan Tilburg University, vroeger redacteur bij NRC) zijn plan voor De Wilde Tuin bij ons voorlegde en vroeg of we wilden samenwerken. Daar hadden we wel oren naar. We horen namelijk al tijden over de successen die De Standaard heeft met hun crowdsourcing project Curieuze Neuzen. In 2018 begonnen ze met een crowdsourcing-project in samenwerking met Universiteit Antwerpen om de luchtkwaliteit in België te onderzoeken. De 20.000 deelnemers kregen een apparaatje waarmee ze de luchtkwaliteit konden meten en zo konden ze samen met hun lezers de luchtkwaliteit gaan meten en nieuws maken. Nog steeds doen ze onderzoeken; dit jaar onderzoeken ze de hitte en droogte in tuinen met 50.000 deelnemers.
Nu betwijfel ik of wij ook nieuws kunnen gaan maken over wat er in de tuinen van de deelnemers gaat gebeuren. In de aanloop naar de lancering was dat ook een van mijn zorgen: is het wel serieus genoeg allemaal? Een van de projectleden van Curieuze Neuzen vertelde mij dat de ernst van het onderzoek (leefomgeving, klimaatverandering, luchtkwaliteit) zeer hielp met het werven van deelnemers. Wij vragen of mensen een stukje grond in hun tuin met rust willen laten. Zitten ze daar wel op te wachten?
Het was erg lastig inschatten hoeveel deelnemers we konden verwachten, dus ik hoopte op 500 man. Dan zou het onderzoek nuttig kunnen zijn en ook voor de wetenschapsredactie de moeite waard om er stukken over te gaan schrijven. Op de eerste dag van de campagne zaten we rond het middaguur al op 500 deelnemers. Inmiddels zijn het er meer dan 6.000. Dus, kennelijk kan het ook zonder bittere ernst en willen lezers best meedoen.
Niet alleen maar voor de gezelligheid
In de afgelopen jaren ben ik huiverig geweest voor gezellige projectjes voor lezers, zeker als we niet weten wat het zou moeten opleveren en merkte ik ook dat het lastig is om lezers te betrekken bij zachte onderwerpen. Als de comments op de website openstonden bij een licht onderwerp, ontspoorde de discussie sneller en als we een oproep deden over een minder zwaar onderwerp, reageerde er weinig mensen en kreeg ik vooral chagrijnige mailtjes van lezers dat het ‘NRC onwaardig’ was dat we zoiets vroegen.
Lekker laten keuvelen, die lezers, hoorde ik iemand eens roepen op de redactie. Ik heb nog nooit zo hard op m’n tong gebeten om niks terug te zeggen. De Wilde Tuin is echt niet alleen maar voor de gezelligheid en we gaan er ook serieuze stukken over maken, maar het grote enthousiasme verbaast mij. Misschien is het bijdragen aan zo’n project, ook als we ook nog niet zo goed weten wat het gaat opleveren, voor lezers al genoeg.
Maar als je denkt te snappen hoe lezers zich gedragen, gebeurt er altijd weer iets waardoor je je beeld moet bijstellen.
Ik deed namelijk nog een herontdekking deze week, in de inbox van De Wilde Tuin. Er kwamen behoorlijk wat mails met aanvullende vragen en toffe aanvullingen en ideeën binnen en na twee dagen begon me op te vallen hoeveel mails we van vrouwen binnen kregen. Ik beheer de inbox van de Lezersdesk al een hele tijd en daar komen eigenlijk alleen maar mails van mannen binnen. Maar als ik een grove inschatting zou moeten maken van de man/vrouw verdeling in de inbox van De Wilde Tuin zou dat 10 procent om 90 procent zijn. Dus dat laat maar weer zien dat het loont om op welke manier dan ook de luiken open te zetten voor de lezers, zodat een groter deel van de lezers je weet te vinden.
Wil je meer weten over De Wilde Tuin en/of meedoen? Hier vind je alle informatie.
Vorige edities van De Nieuwe Lezer
👉🏻 De gevolgen van nieuwsongelijkheid