Ik weet eigenlijk heel weinig over lezers
Willen jullie mij helpen?
Het publiek moet in het middelpunt van de journalistiek komen te staan. In De Nieuwe Lezer leg ik uit hoe iedereen op een redactie hier aan bij kan dragen.
Vragen, opmerkingen of aanvullingen? Stuur mij een mailtje op sophie.vanoostvoorn@gmail.com.
“Fundamentally, people will use media that help them be who they want to be, do what they want to do, and showcase a version of who they are and of what they do that they like. “
- Rasmus Kleis Nielsen
Ik moet wat bekennen. Ondanks dat ik al een maand of negen een nieuwsbrief schrijf over ‘De Nieuwe Lezer’ en zo’n tweeënhalf jaar bij de Lezersdesk van NRC werk, weet ik eigenlijk niet zoveel over lezers. Ik weet uit een presentatie van onze collega's van Lezersmarkt dat de lezers van NRC van wijn en tuinieren houden. Ik weet uit de cijfers dat ze graag vragenstukken lezen, gemiddeld een jaar of 55 zijn en uit hun mails blijkt dat ze erg moeilijk doen als ze getutoyeerd worden.
Maar wat ze vinden van de rubriek Consument & Corona (die bedacht is om vragen van de lezers te beantwoorden) of ze snappen wat wij bedoelen als we ‘Analyse’ boven een stuk zetten (en of ze het überhaupt zien) en of ze het veelvuldig gebruik van liveblogs prettig vinden, ik heb echt een flauw idee.
Lezers zijn net mensen en ze zullen er waarschijnlijk niet allemaal hetzelfde over denken, maar ik vind dat we ze op z’n minst de vragen moeten stellen en minder beslissingen nemen op basis van wat we denken dat lezers doen en vinden. Dat geldt ook voor mijzelf overigens.
Ik ben bijvoorbeeld geneigd te denken dat lezers minder weten van het journalistieke proces dan wij denken, maar misschien snappen ze prima hoe een redactie werkt. Ik weet het echt niet.
✂️ Do it yourself: Feedback verzamelen
Naar aanleiding van deze twijfels ging ik op zoek naar hoe redacties feedback van hun lezers verzamelen en wat ze er dan vervolgens mee doen. Zo las ik de nieuwsbrief The Idea, waarin beschreven wordt wat The Wall Street Journal de afgelopen tijd met feedback en input van lezers heeft gedaan.
“With publishers recognizing that reader feedback is a compelling way to determine audience needs and can be used towards developing new products, the practice of soliciting responses might be more commonplace post-pandemic.”
Ook zag ik dat bij The Atlantic onder ieder artikel een oproep staat: ‘We want to hear what you think about this article’. Lezers kunnen via een (veel te lang) formulier of een mailadres reageren. De New York Times plaatst een vergelijkbare oproep onder alle opinieartikelen: ‘We’d like to hear what you think about this or any of our articles’.
Een mooi voorbeeld is ook de Quartz Obsession nieuwsbrief. In elke nieuwsbrief vragen ze feedback van hun lezers in hetzelfde blokje waar de uitslag van de poll van de nieuwsbrief ervoor besproken wordt. Ze willen weten wat hun lezers van de mail vinden en wat het volgende onderwerp van de nieuwsbrief zou moeten zijn.
📌 Nice to know: Feedbackloop, de tussenstand
Een sigaar uit eigen doos, deze week. Het leek me leuk om jullie een update te geven over mijn feedbackloopproject. We zijn nu een week of drie bezig en er lopen nu drie oproepen:
Mirjam Remie deed een oproep over hoe het onderwijs op middelbare scholen nu wordt ingericht, letterlijk (hoe de lesroosters worden gemaakt) en figuurlijk (hoe de overgangsregelingen zijn).
Eva Smal is op zoek naar ondernemers die willen vertellen over de ervaringen met hun bank bij het aanvragen van hulp.
Stijn Bronzwaer wil naar aanleiding van zijn artikel over het opvragen van data bij een bedrijf weten wat de ervaringen zijn van lezers die dat ook al es deden.
Er zijn nog geen artikelen uit de input gekomen, maar dat is een kwestie van tijd. Waar het mij ook omgaat is dat oproepen doen aan lezers meer ingebed raakt in onze manier van werken. En warempel, onze economieredactie klopte vrijdag bij de Lezersdesk aan. Ze zijn op zoek naar tips van lezers die slechte werk- en levensomstandigheden hebben gezien van arbeidsmigranten.
📣 Food for thought: “Time for what’s fit to print”
Twee weken terug schreef ik over een metafoor voor hoe journalistiek bedreven zou moeten worden. Hier is ie nog een keer:
“If one person says it's raining, and another person says it's not, our job, as journalists, isn't to cover what these people said, but to look out the window and see what is actually going on.”
Door dit artikel van Gabriel Snyder, de public editor voor de New York Times namens Columbia Journalism Review, snap ik nu wel beter wat het belang is van vertellen of het regent of niet, in plaats van alleen op te schrijven wat de personen zeggen.
Het artikel is zeker het lezen waard. Snyder beschrijft hoe de NYT sinds haar oprichting haar bestaansrecht niet meer zo hoefde te verdedigen als nu en dat ze daar nu maar matig in slagen. De crux van het artikel laat zich, volgens mij, redelijk samenvatten in de volgende passage:
“On matters where there is a very right and a very wrong answer—and not competing political talking points—such “both sides” coverage is irresponsible.”
Daarom, stelt hij, moet de redactie zich niet meer richten op all the news en opnieuw een stelling nemen over what is fit to print.
🙏🏻 Practice what you preach
Willen jullie mij helpen? Ik zit erover te denken om de opzet van deze nieuwsbrief aan te passen. Nu wordt deze nieuwsbrief gevormd door de vier rubrieken, maar misschien is een van de rubrieken wel aan vervanging toe of is het een idee om die hele rubrieken een beetje los te laten, ze alleen in te zetten als ik ze nodig heb en de nieuwsbrief meer over een onderwerp te laten gaan.
Dus als je het leuk vindt om deze nieuwsbrief te lezen, hoor ik graag wat je over dit idee denkt. Ben je verknocht aan de rubriekjes of kun je die emoji’s niet meer aanzien? Of heb je een andere suggestie voor mijn nieuwsbrief die al tijden aan me kwijt wil? Dit is je moment! Stuur me een mailtje door de reply’en op deze mail of met de knop.
⭐️ Vorige edities van De Nieuwe Lezer
⚡️ Zo nemen we complotdenkers de wind uit de zeilen