Ik maak me zorgen over de bundeldrang van DPG Media
Gaat het 'one size fits all' model werken?
Het publiek moet in het middelpunt van de journalistiek komen te staan. In De Nieuwe Lezer leg ik uit hoe iedereen op een redactie hier aan bij kan dragen.
“Fundamentally, people will use media that help them be who they want to be, do what they want to do, and showcase a version of who they are and of what they do that they like. “
- Rasmus Kleis Nielsen
Heb je vragen, opmerkingen of aanvullingen over of op deze nieuwsbrief? Mail!
Ik maak me zorgen over de nieuwe strategie van uitgever DPG Media om alle artikelen van de Nederlandse titels beschikbaar te maken via een abonnement op één van de titels. Sinds 20 februari krijg je wanneer je bijvoorbeeld abonnee bent bij Het Parool toegang tot de artikelen van alle andere DPG titels mits je niet het goedkoopste ‘digitaal basis’ abonnement hebt. Super voor de abonnees van de titels, want die krijgen in één klap een stuk meer voor hun geld. Maar ik vraag me zeer af of het een goede strategie is.
De eerste reden waarom ik me zorgen maak is omdat deze bundeldrang een reactie is op een probleem dat bij veel van oudsher krantenredacties speelt. Nieuwe abonnees willen (grotendeels) nieuws en journalistieke online consumeren, maar online abonnementen leveren minder op dan abonnementen mét papieren krant. Dat klinkt gek, want papieren abonnementen kosten de uitgever natuurlijk ook meer, maar dit heeft te maken met winstmarges en advertentie inkomsten van het papieren abonnement. Het oudere, papieren kranten minnende publiek zorgt voor een groot deel van de inkomsten van uitgevers, dus je kunt je voorstellen dat hier langzamerhand een groot probleem ontstaat.
Daarom zoeken uitgevers naar manieren om hun abonnementen meer waarde te geven. The New York Times doet dat (natuurlijk) met succes: een abonnement bij hen bestaat uit verschillende producten. Je begint bij een basis abonnement (alleen toegang tot de artikelen), maar je kan ook kiezen voor een iets duurder abonnement waarmee je toegang krijgt tot de puzzels, recepten, artikelen van The Athletic en Wired.
Meer is níet per definitie beter
Het bundelen van producten en diensten is dus van belang voor uitgevers om de waarde en de opbrengsten van online abonnementen te waarborgen. “Abonnees krijgen geen betaalmuur meer te zien en kunnen dus voortaan kiezen waar ze welk nieuws willen lezen. Hiermee geven we onze abonnementen meer waarde”, zei Bert Willemsen, directeur marketing van DPG Media tegen de Volkskrant.
Volgens Willemsen zouden consumenten het nieuws uit verschillende perspectieven willen lezen, zo staat in hetzelfde artikel. Excusez le mot, maar dat is compleet mesjogge: een nieuwsconsument die eerst de verslaggeving van de Volkskrant gaat zitten lezen om vervolgens nog even een artikel AD erbij te pakken? Interesse in nieuws dáált, nieuwsconsumptie dáált maar bij DPG denken ze dat mensen op meer zitten te wachten.
En dat is de tweede reden waarom ik me zorgen maak: kennelijk denken ze bij DPG nog steeds dat meer gelijk staat aan beter. Terwijl de grote mate waarin informatie beschikbaar is eerder een probleem dan een oplossing is. We worden aan alle kanten al overstelpt met informatie, dus wie zit er te wachten op nóg meer?
De vervolgstrategie laat zich raden: over een tijd krijgen abonnees een gepersonaliseerd aanbod aangeboden en titels gaan over en weer verwijzen naar producties van andere titels (zoals nu op de homepage van nu.nl al gebeurt). Misschien krijgen de artikelen van de DPG titels meer eenzelfde look en feel om de lezers vast te houden en ze niet het idee te geven dat ze wisselen van platform en afhaken. Allemaal om nieuwe abonnees aan te trekken met dit one size fits all product of te voorkomen dat abonnees opzeggen.
Onafhankelijkheid in gevaar
Dus, ja het zal allicht goed zijn voor de retentie van abonnees. Je hebt een reden minder om op te zeggen als abonnee en als je graag Volkskrant Magazine leest als Trouw abonnee is dit een mooie bonus. En als het zou blijven bij het louter toegang hebben tot de artikelen van andere redacties zou ik me nog niet zo druk maken, maar er gaan allerlei wilde verhalen de ronde. Bijvoorbeeld over extra blokken op de homepages van de titels met artikelen van andere titels erin, weergegeven in de vormgeving van de titel waar het artikel op staat. Als redacties geen keuze wordt gelaten, tast dat de redactionele onafhankelijkheid van de titels aan ten opzichte van elkaar en van DPG aan.
Mijn laatste punt van zorg is hoe ze bij DPG naar de journalistiek van hun eigen titels kijken. Als ze zo weinig overtuigd zijn van de waarde van de journalistiek van hun eigen titels dat ze alles bij elkaar voor dezelfde prijs aan hun abonnees verkopen, in een tijd waarin DPG het volgens de cijfers van vorig jaar niet slecht doet, vraag ik me af wat er met de redacties gaat gebeuren als het echt slecht gaat.
Vorige edities van De Nieuwe Lezer
👉🏻 Goed nieuws! Nieuws helpt het publiek