Het redden van de democratie is geen journalistieke strategie
Twee interessante stukken die ik las
Het publiek moet in het middelpunt van de journalistiek komen te staan. In De Nieuwe Lezer leg ik uit hoe iedereen op een redactie hier aan bij kan dragen.
“Fundamentally, people will use media that help them be who they want to be, do what they want to do, and showcase a version of who they are and of what they do that they like. “
- Rasmus Kleis Nielsen
Heb je vragen, opmerkingen of aanvullingen over of op deze nieuwsbrief? Mail!
Vandaag even geen ingewikkelde adviezen, maar twee artikelen die ik deze week tegenkwam en erg de moeite waard vond.
De eerste is de voorpublicatie uit het nieuwe boek van Alan Rusbridger, voormalig hoofdredacteur van The Guardian. News and how to use it: What tot believe in a fake news world gaat over de journalistieke praktijk, die voor insiders vanzelfsprekend zijn maar voor outsiders mysteries. Tien jaar geleden, schrijft hij, was het niet zo’n probleem dat de outsiders niet goed wisten wat de insiders aan het doen waren, maar nu de journalistiek van alle kanten bedreigd wordt, wel.
Bovendien is er na 300 jaar journalistiek geen duidelijke overeenstemming over journalistieke methodes en het wordt op verschillende manieren uitgevoerd en iedereen kan zich journalist noemen. Dus, schrijft Rusbridger, hoe kunnen we uitleggen wat journalistiek is en waarom het zou moeten wordt bestaan als we het zelf al niet helemaal precies weten?
“I have written about some of the most celebrated practitioners of journalism and realise that, even after days spent looking into some of their work, I still have no measure of how much they should be trusted. If that’s true of me, having worked in this imperfect trade for forty years or more, how can we possibly expect an average reader to navigate this maze? Should they pick a brand rather than an individual journalist?”
Ik vind het een interessant inzicht, want zo heb ik eigenlijk nog nooit tegenaan gekeken. Ik dacht: als redacties gewoon uitleggen hoe ze te werk gaan, dan zijn ze al een heel eind om zich betrouwbaarder te maken. Maar dan zouden ze dus ook moeten uitleggen hoe dit allemaal past bij een definitie of uitvoering van journalistiek.
Dat brengt mij bij het volgende artikel: Saving democratie is a slogan, not a strategy. Columniste Yvonne Leow stelt dat beweren dat de journalistiek cruciaal is om de democratie te reden geen strategie is om de nieuwsindustrie een nieuw leven in te blazen.
Het is een aardige marketingstrategie, maar het is een defensieve reactie van journalisten die hen vrijwaart om serieus na te denken over hoe ze van waarde kunnen zijn voor een gemeenschap en verantwoording af te leggen, schrijft ze.
“Claiming journalism as an artifact of living in a democracy attempts to thrust an ideological solution at a purely practical problem: The news industry is failing to adapt to the rapidly evolving needs and preferences of consumers.”
Als we alleen maar blijven roepen dat we met een hele belangrijke missie bezig zijn, dan gaan we voorbij aan onze taak om lezers van informatie te voorzien. Ja, we moeten de heersende machten controleren, maar wel namens de lezers. Bovendien helpt het ons niet betere journalistiek te maken en die in producten te gieten die de lezers willen consumeren.
“I believe journalism has an important role to play in a functioning democracy, but ideological beliefs won’t enable us to build better products and more sustainable businesses. In the end, our pleas to save democracy by saving local journalism isn’t fooling anyone except ourselves.”