Een chagrijnige nieuwsbrief, zonder leuke tips
Het publiek moet in het middelpunt van de journalistiek komen te staan. In De Nieuwe Lezer leg ik uit hoe iedereen op een redactie hier aan bij kan dragen.
“Fundamentally, people will use media that help them be who they want to be, do what they want to do, and showcase a version of who they are and of what they do that they like. “
- Rasmus Kleis Nielsen
Heb je vragen, opmerkingen of aanvullingen over of op deze nieuwsbrief? Mail!
Afgelopen week was er reden zat tot pessimisme. Nu probeer ik altijd de silver lining van de zaken te zien en te benadrukken en kansen en verbeteringen te benoemen in deze nieuwsbrief. Maar deze aflevering is even geen constructief verhaal.
Het begon afgelopen weekend. Ik zat in de tuin, de kranten te lezen en een beetje op Twitter te kijken wat de rest van twitterend Nederland van de weekendkranten vond. Tussen de commentaren las ik het nieuws over een onderzoek waaruit bleek dat 8 van de 10 bevraagde journalisten met bedreiging te maken had gehad. 80 procent van de 689 respondenten.
Ik heb het zelf meegemaakt, dus ik weet een beetje hoe onthutsend het is als iemand je mailtjes stuurt met je huisadres erin waarin hij dreigt wel even bij je langs te komen om verhaal te halen. Dat deed hij niet, wel ging hij langs bij het gebouw van de Persgroep. Ik was er niet, mijn stage bij Het Parool was net afgelopen. De man had psychische problemen, zo bleek later.
Terug naar mijn plekje in de zon, omringd door weekendkranten. Tussendoor zocht ik een filmpje op van mijn internetcrush Dave Jorgenson, The Washington Post TikTok Guy, maar voor ik het filmpje had gevonden trof ik dit grafiekje aan uit de Trust Barometer van Edelman.
Het vertrouwen van Nederlanders in traditionele media is ten opzichte van 2020 met tien procentpunt gedaald. En het was te verwachten, want crises hebben een negatief effect op het vertrouwen in de pers, is al eerder gebleken uit onderzoek van het Reuters Institute for Journalism.
Goed, glaasje water gepakt (het was nog te vroeg voor wijn) en nog even het onderzoeksverhaal teruglezen van de collega’s over misbruik op het Binnenhof. Benieuwd naar follow-ups, ging ik even op Twitter kijken. En jawel, daar waren twee volksvertegenwoordigers die naar aanleiding van het onderzoekswerk van NRC-journalisten de gelegenheid even aangrepen om journalisten uit te maken voor tuig van de richel.
Toen heb ik mijn telefoon aan de kant gegooid en ben ik wel aan de drank gegaan. Daar las ik nog in een staartje weekendkrant een opinieartikel in de Volkskrant over ‘vijanddenken’. Een verschijnsel waardoor mensen die het niet met elkaar eens zijn, niet meer met elkaar in gesprek gaan omdat ze elkaars feiten niet meer onderschrijven. Er is geen middle ground waar ze elkaar tegemoet komen.
My two cents: we zijn het midden een beetje kwijt. En journalistiek is gestoeld op de premisse dat er een soort gulden middenweg ís. Hier raast en kruipt het verkeer langs elkaar heen. Dat gaat goed, want de verkeersdeelnemers houden zich aan de regels waardoor de vrijheden zijn gewaarborgd. Een deelnemer rijdt wel eens de hard, een ander loopt wel eens door rood, maar grosso modo houdt iedereen zich aan die regels.
Maar als je het niet eens bent over de regels of over de feiten: waar moet je dan beginnen?
Normaal gesproken zou ik nu dus heel bijdehand met een voorbeeld komen van een redactie die deze problemen weet te tackelen of een onderzoek van deze of gene waaruit blijkt wat we met politici aan moeten die de democratie ondermijnen. Wat moeten we met Die Nieuwe Lezer?
Blijven we ons richten op de mensen die het ‘t beste met de journalistiek voor hebben, omdat zij ervoor willen betalen? Laten we de van de mensen links liggen? Ik hoop dat het vertrouwen in de traditionele media dan volgend jaar niet met nog tien procent is afgenomen.
🔖 Vorige edities van De Nieuwe Lezer
📬 Waarom je alle mails van lezers moet beantwoorden