Voor wie is journalistiek?
En kan het een geliefd product zijn?
Het publiek moet in het middelpunt van de journalistiek komen te staan. In De Nieuwe Lezer leg ik uit hoe iedereen op een redactie hier aan bij kan dragen.
“Fundamentally, people will use media that help them be who they want to be, do what they want to do, and showcase a version of who they are and of what they do that they like. “
- Rasmus Kleis Nielsen
Heb je vragen, opmerkingen of aanvullingen over of op deze nieuwsbrief? Mail!
Mij wordt regelmatig gevraagd wat er zou gebeuren als journalisten zich te veel zouden richten op hun publiek en welke gevaren daarbij op de loer liggen. Ik beantwoord die vraag vaak met een wedervraag: ken jij redacties die zich te veel met hun publiek bezighouden? Waarbij de krant niet meer gemaakt wordt omdat er eindeloos met lezers wordt gekeuveld, of waarbij het nieuws niet meer op Instagram wordt geplaatst omdat journalisten hun publiek blijven lastigvallen met vragen? Het antwoord is vaak: nee, die ken ik niet. Dus zeg ik dan: ik ben heel benieuwd wat er gaat gebeuren als redacties hun publiek echt betrekken in hun werkwijze. Wanneer het zover is, zullen we wel zien wat er gebeurt.
Feit is natuurlijk dat redacties wel degelijk bezig zijn met hun publiek, maar ik vraag me af: met welk deel van het publiek en waarom?
Blootstelling minimaliseren
Ik las een interessant artikel bij Poynter over hoe 'nieuwsmijders' het nieuws over de aanslag op Donald Trump ontvingen. De auteur deed een steekproef in haar netwerk (geen wetenschappelijk onderzoek dus), waaruit bleek dat de meesten zich niet zozeer bezighielden met het consumeren van informatie, maar juist met het minimaliseren van hun blootstelling aan de verslaggeving over de aanslag. Deze groep mensen probeerde hun tijd en emotioneel welzijn te beschermen tegen de nieuwsstroom.
Ik word altijd een beetje verdrietig als ik dit soort dingen lees, omdat verslaggeving, die erop gericht zou moeten zijn mensen uit te leggen wat er werkelijk is gebeurd, hen juist wegjaagt.
En het werd nog erger. In het artikel over de nieuwsmijders kwam Benjamin Toff aan het woord, een van de auteurs van Avoiding the News (lees dat boek!). Hij merkte op dat zowel politiek nieuws als snel (brekend) nieuws op een manier wordt gebracht die een kloof creëert tussen wat mensen willen en wat ze daadwerkelijk krijgen.
“You can understand the sort of incentives of the news organizations to cater the coverage to (news junkies). “I do think it is undermining the relationship with the rest of the public.”
Optimaliseren
Dus, de manier waarop belangrijke gebeurtenissen en onderwerpen worden verslagen, ondermijnt de relatie met een substantieel deel van het publiek. Dat heeft natuurlijk alles te maken met de groep waarop redacties van grote nieuwsorganisaties zich richten en voor wie journalistieke producten worden geoptimaliseerd. Voor bijna alle nieuwsorganisaties is het van belang om trouwe lezers, kijkers of luisteraars te hebben. Op basis van gebruikersdata wordt inzichtelijk gemaakt wat deze gebruikers willen. Vervolgens worden presentatie en aanbod aangepast aan deze trouwe gebruikers, en worden de producten steeds minder geschikt voor niet-trouwe nieuwsconsumenten.
Aan de andere kant is de focus op de trouwe nieuwsconsumenten natuurlijk ook belangrijk, omdat zij essentieel zijn voor de inkomsten van nieuwsorganisaties. Maar de vraag is of dit op de lange termijn houdbaar is. Ja, een nieuwsorganisatie heeft inkomsten nodig, maar de huidige modellen leiden tot strategieën die de maatschappelijke functie van journalistiek in gevaar brengen en juist averechts werken omdat mensen afhaken.
Liefde vs roem
Hoewel ik niet direct een alternatief heb dat de kloof dicht, heb ik wel een interessante denkrichting. Een tijdje geleden stuitte ik op een nieuwsbrief over hoe je sociale netwerken kunt evalueren: in hoeverre doen ze een beroep op het verlangen naar liefde versus een verlangen naar roem? In Li’s nieuwsbrief legt ze uit dat je alle sociale netwerken kunt indelen op deze as, afhankelijk van de waardepropositie: zoeken gebruikers liefde of roem via het gebruik van de platformen?
Dit is een interessante manier om na te denken over de waardeproposities van alle digitale platformen, vind ik. De nieuwsbrief bespreekt ook de trend dat sociale platformen steeds meer roem belonen, maar dat dit een opening creëert voor platformen en netwerken die focussen op liefde:
“The tendency to shift toward fame, as we’re seeing in mature social networks, creates an opening for new networks that focus on deepening connections. There’s room for love-based products to serve smaller communities and groups, particularly as incumbents beholden to an advertising-based business model seek ever-increasing user attention to grow their businesses.”
Het lijkt misschien vreemd om journalistieke producten te beschouwen als op liefde gebaseerde producten. Maar als je bedenkt dat journalistiek pas echt waardevol wordt voor mensen wanneer ze iets nieuws leren, erkenning krijgen voor hun eigen situatie of juist begrip ontwikkelen voor die van anderen, zie ik hier veel kansen en mogelijkheden. Bovendien werkt dit als een stok achter de deur: als je je richt op verbinding, kan het niet zo zijn dat mensen massaal afhaken van het nieuws door de manier van verslaggeving.
Om terug te komen op de vraag waarmee ik dit verhaal begon: het kan wel degelijk negatieve gevolgen hebben als redacties zich te veel focussen op hun publiek, maar alleen als je dat publiek definieert als de mensen die al toegang hebben tot je journalistieke product. Natuurlijk moet je optimaliseren, maar de vraag is: voor wie?
Interessant. Ik kende dit probleem niet. Heb je een advies?