Vier de filterbubbel
En klimaatimpact van nieuwsorganisaties
Het publiek moet in het middelpunt van de journalistiek komen te staan. In De Nieuwe Lezer leg ik uit hoe iedereen op een redactie hier aan bij kan dragen.
“Fundamentally, people will use media that help them be who they want to be, do what they want to do, and showcase a version of who they are and of what they do that they like. “
- Rasmus Kleis Nielsen
Heb je vragen, opmerkingen of aanvullingen over of op deze nieuwsbrief? Mail!
Ik was weer uitgenodigd om langs te komen op Newsgeist twee weken geleden. Ditmaal was het op een prachtige locatie aan het Lago Maggiore in Noord-Italië (en het was óók nog lekker weer). Newsgeist is een zogenoemde unconference georganiseerd door Google (niet betaald). Er komen collega’s van met name Europese redacties, maar ook daarbuiten.
Op een unconference wordt het programma op locatie door de aanwezigen bepaald. Ik vind het een erg leuk concept omdat het zorgt voor een informele sfeer en door de Chatham House Rule kan iedereen vrijuit praten. Ik zal dus in deze nieuwsbrief niet opschrijven waar de ideeën vandaan komen, maar ik kan wel vertellen over welke onderwerpen dit leuke weekend mij aan het denken heeft gezet.
Uitstoot van nieuwsorganisaties
Het eerste thema is de klimaat impact van nieuwsorganisaties. Ik moet zeggen dat ik hier nog niet veel van wist (of me erg druk over had gemaakt), maar een aantal aanwezige collega’s wel. Zo had een van hen allerlei experimenten uitgevoerd om de CO2 uitstoot van de redactie te beperken.
Zo verwijderde de redactie een periode het archief van de website iedere maand, om energie van servers te besparen - dit pakte niet voordelig uit, want Google wist ze niet meer te vinden. Wat ze wel nog steeds doen, is het comprimeren van oudere artikelen in het archief en ze hebben op hun Instagramaccount niet meer dan 12 posts staan. Daarnaast kiezen ze voor aanbieders van diensten die klimaatbewust zijn en was de redactie al maanden bezig om alle inboxen te legen.
Wat verslaggeving betreft, vertelde iemand dat ze bezig zijn voor de grootste bedrijven van een lang de emissies van grote bedrijven in kaart te brengen, zodat ze er nieuws uit konden halen en het publiek dit zelf in de gaten kon houden.
Natuurlijk kwamen adverteerders langs: door niet meer samen te werken met bedrijven die bijzonder schadelijk zijn voor het klimaat help je ze niet aan meer klanten of hogere winsten, was het idee. Dat riep de vraag op: welke rol moeten nieuwsorganisaties spelen in de strijd tegen klimaatverandering? Bij de bijeenkomst waren alle aanwezigen (mijzelf incluis) het eens: een voortrekkersrol.
In die rol neem je als organisatie verantwoordelijkheid en doe je je best om je uitstoot zoveel mogelijk te beperken. Wat je dan doet, kun je met je publiek delen en zo misschien een voorbeeldrol innemen en/of combineren met servicejournalistiek. Onder het mom van ‘practice what you preach’.
Vier de filterbubbel
Er werd natuurlijk nog veel meer besproken (zoals AI, AI en oh ja, AI) maar het was een gesprek over filterbubbels dat ik hier nog even wil uitlichten. Er zit namelijk een gekke tegenstelling in de manier waarop we over filterbubbels praten. Een filterbubbel is meestal negatief; ze moeten doorbroken worden. En als het erover gaat, gaat het vaak over de filterbubbel van iemand anders. Jij zit zelf niet in een filterbubbel, nee die sukkels die alleen maar informatie via sociale media consumeren, die zitten in een filterbubbel!
Maar laten we wel wezen, iedereen en z’n moeder zit in een filterbubbel. En bovendien, je zou ook kunnen zeggen dat een filterbubbel gewoon onderdeel is van iemands identiteit, want het gaat om het informatie ecosysteem waarin iemand zich bevindt.
Hoe langer ik erover nadacht, hoe mee ik ervan overtuigd raakte dat het reduceren van een persoon of een groep tot een filterbubbel gemakzuchtig is. Een manier om met de vinger naar iemand anders te wijzen dat ze de verkeerde informatie consumeren en mensen te reduceren tot de manier waarop ze dat doen - alsof mensen maar een platform gebruiken om informatie te vinden.
In het gesprek ging het ook over het toenemend aantal journalisten met een hoog opleidingsniveau - naast onze witheid heeft dat ook een weerslag op onze verslaggeving. Die vaak geprivilegieerde positie in de samenleving wordt ook steeds zichtbaarder door de groei van het aantal persoonlijke stukken dat verschijnt. En wat subtieler zit het natuurlijk ook in de onderwerpkeuze en in hoe we onderwerpen aanvliegen.
Het zou leerzaam zijn om onze eigen filterbubbels te kijken en welk effect onze bubbels hebben op de producties die we maken. Zo herkennen we misschien beter waar onze bubbels die van het publiek raken of waar ze verder uit elkaar liggen. Dan hoeven er geen bubbels gebroken te worden, maar kunnen we wel stilstaan bij wat we als mensen meenemen in onze verslaggeving en nadenken over de impact die we als nieuwsorganisaties maken of willen hebben op maatschappelijke kwesties als klimaatverandering.
Vorige edities van De Nieuwe Lezer
👉🏻 Waarom ik graag mensen gespied
Interessant! Maar nu ben ik benieuwd hoe je naar Lago Maggiore bent gegaan:) en heb je een beeld hoe de andere redacties hebben gereisd?