Ik organiseerde een feestje voor de lezers
En dit is wat er gebeurde
Het publiek moet in het middelpunt van de journalistiek komen te staan. In De Nieuwe Lezer leg ik uit hoe iedereen op een redactie hier aan bij kan dragen.
“Fundamentally, people will use media that help them be who they want to be, do what they want to do, and showcase a version of who they are and of what they do that they like. “
- Rasmus Kleis Nielsen
Heb je vragen, opmerkingen of aanvullingen over of op deze nieuwsbrief? Mail!
Opnieuw een hele drukke week, maar ik had beloofd om te vertellen over het nieuwe experiment dat we bij NRC aan het doen zijn, dus hier komt ie.
We hebben al tweeënhalf jaar een reactiemogelijkheid voor onze lezers op de website. Bij opiniestukken en sommige columns kunnen lezers reageren en met elkaar in discussie gaan. Bij veel artikelen modereerden we de reacties, maar dat bleef bij het goed- of afkeuren van de reacties; we mengden ons niet actief in het gesprek. Maar vanaf deze week hebben we het over een andere boeg gegooid met een experiment: het Gesprek van de Dag.
Het idee is als volgt: iedere dag kiezen we, in overleg met de opinieredactie, een artikel dat gaat over het gesprek van de dag. Deze week waren dat bijvoorbeeld: Rutte en z’n teflonlaag, sociale media en natuurlijk de avondklok. Bij het gekozen artikel formuleren we een vraag of een stelling en dan kunnen de lezers reageren en we mengen ons in de discussie, vragen door op reacties en beantwoorden vragen van lezers.
Wat we tot nu toe deden was eigenlijk een feestje organiseren, vertellen waar het bier staat en zelf weer weggaan. Nu blijven we hangen en zijn een goede gastheer: we stellen mensen aan elkaar voor en vragen of gasten nog iets willen drinken: w zorgen ervoor dat het gezellig is. Kortom, dat moest reuze gezellig worden.
Controlfreak en schooljuf
Maar niet alle lezers deelden in de feestvreugde. Onder een postje waarin het experiment werd uitgelegd, lieten ze van zich horen. De zogenoemde ‘veel-reageerders’ vonden het betuttelend en ik werd betiteld als control freak en schooljuf. Op zich zit daar wel een kern van waarheid in (ik vind het fijn als de dingen gaan zoals ik wil dat ze gaan en vind ik het ook niet erg om mensen te vertellen wat ze moeten doen), maar het was toch niet helemaal hoe ik het voor me zag. De bedoeling is dat de discussie beter wordt: dat zouden de lezers toch leuk moeten vinden?
Ik merkte dat lezers vonden dat ze een recht was ontnomen. Het recht om onder ieder opiniestuk te reageren. Op zich is het geen gek idee: de redactie komt met een opinie op de proppen, daar moeten lezers toch op kunnen reageren? En misschien was het wel een beetje betuttelend, om ze zo te sturen. Het zijn immers allemaal slimme mensen. Was ik toch schooljuf aan het spelen?
Later in de week viel het muntje: we zijn nooit helemaal duidelijk geweest over waarom we een reactiemogelijkheid hebben. Tweeënhalf jaar geleden zijn we begonnen met het vragen van meningen, ervaringen en expertise van de lezers, maar daarna hebben we er nog maar weinig over gecommuniceerd. En nu gooien we het roer helemaal om. Bij nader inzien zou ik ook pissig worden.
Afgelopen week kwam ik ook een oplossing tegen voor dit probleem. De redactie van Axios heeft tien beloftes op een rij gezet aan de lezer: Axios Bill of Rights, een tiental beloftes die de redactie doet aan de lezers. Zo voorkom je misverstanden tussen redactie en lezers en kun je duidelijk communiceren over verwachtingen van de lezers.
Ik ben vrij komende week (een wintersportvakantie zonder wintersport en dan op de Veluwe, je moet wat). Dus de volgende De Nieuwe Lezer verschijnt op 6 februari. Tot dan!
🔖 Vorige edities van De Nieuwe Lezer
🍸 Wat we kunnen leren van NYT Cooking en The Boston Globe