Wat journalisten van politici kunnen leren | Exit ombudsman?
Iedere week geef ik praktische tips over hoe om te gaan met De Nieuwe Lezer, voor iedereen die voorbereid wil zijn op de toekomst van de journalistiek.
Welkom in de allereerste editie van De Nieuwe Lezer! Supertof dat je je hebt ingeschreven. Iedere zondag zal ik je op een praktische manier vertellen over de nieuwe ontwikkelingen op het gebied van lezers, luisteraars, kijkers, gebruikers, leden en bezoekers van journalistieke platforms.
Waarom De Nieuwe Lezer? Ik denk dat we op een andere manier naar de lezers moeten kijken. Er ontstaat een gat tussen wat de journalistiek doet en wat de lezer wil en de verhoudingen zijn veranderd. De lezer heeft de journalistiek bijvoorbeeld niet meer nodig voor informatie over het nieuws, maar de journalistiek heeft de lezer steeds harder nodig als betalend abonnee.
Nu ga ik dat probleem met deze nieuwsbrief niet oplossen, maar je moet ergens beginnen. En daar heb ik jullie voor nodig. Dus reageer op deze nieuwsbrief met tips, ongezouten feedback (lovende woorden mogen ook) of toffe artikelen die je hebt gelezen. Dan nu over tot de orde van de dag.
✂️ DIY: Journalisten moeten vragen, net als politici
Bear with me here, maar net als politici vragen journalisten mensen om zich aan te sluiten bij een gemeenschappelijk doel: een abonnement afsluiten, lid worden, inschrijven voor een nieuwsbrief of stemmen. In een artikel op Medium legt Camille Galles, een Amerikaanse politiek strateeg, uit hoe je dat het beste kunt doen.
De belangrijkste vraag stellen we dus al: wil je lid worden? Maar daar houdt het ook bij op. Galles stelt dat journalisten ook moeten vragen waarom mensen zich bij je aansluiten en wat ze willen en kunnen bijdragen.
“Delivering value to your audience (subscribers or not) also hinges on people accepting an ask to engage, whether by sharing a story, commenting, attending an event or offering feedback.”
Dus alleen al door te vragen om een gunst zet je de eerste stap naar een wederzijdse relatie. Heb jij je lezers, luisteraars, kijkers of gebruikers wel eens om een gunst gevraagd? Zo ja, wat leverde het op?
📌 Nice to know: Waarom zou je de lezer vragen stellen?
Veel van wat Camille Galles beschrijft in haar artikel gaat om het organiseren van interactie tussen het medium (of de politicus) en de nieuwsconsument (of de stemgerechtigde). Steeds meer media brengen dit in de praktijk.
Bij NRC zijn we vorig jaar begonnen met reacties op de website en maakten we een tooltje waarmee we lezers om input vragen. RTL en de Volkskrant zijn ook in de afgelopen tijd begonnen met projecten waarbij ze de lezer vragen hun mening te geven, vragen te stelen en eigen verhalen aan te dragen.
American Press Institute schreef daar vorig jaar dit rapport over.
“When newsrooms start valuing their relationships with the communities they serve over the quantity of content they can produce, it shapes journalism for the better. And that focus on relationships is helping newsrooms have an impact and develop new opportunities for revenue and sustainability.”
Het helpt dus niet alleen de journalistiek beter te maken, maar media creëren zo een betere relatie met hun lezers. In plaats van dat de media alleen maar zenden en de lezers alleen maar lezen, wisselen ze nu informatie uit. Dat leidt tot trouwere abonnees. Kortom: iedereen wint.
📣 Food for thought: Is de ombudsman overbodig?
Volgens voormalig ombudsman Jean Pierre Geelen wel. In zijn laatste column als ombudsman in De Volkskrant schreef hij vorige week dat het instituut ombudsman zijn tijd heeft gehad en suggereert dat de hoofdredactie zelf kan reageren op kritiek. Hij snijdt een valide punten aan: zijn ombudsmannen online wel zichtbaar genoeg en past een wekelijkse rubriek nog wel in de tijd van de constante stroom van reacties via sociale media?
Ik vroeg NRC’s ombudsman Sjoerd de Jong wat hij vond van Geelens kritiek.
“Ik ben altijd voor zelfkritiek, dus ook van ombudsmannen (m/v). De functie is niet heilig en de tijden zijn inderdaad veranderd. Maar de voorstellen van Geelen of de experimenten van kranten die ombudsman hebben afgeschaft, stemmen mij weinig vrolijk.”
“Zijn suggestie dat taken van de ombudsman kunnen worden overgenomen door de hoofdredactie, vind ik bizar. De ombudsman is er nou juist om ook de manier waarop een hoofdredactie zich rechtvaardigt te toetsen, en eventueel te bekritiseren.”
Vormen van transparantie, zoals The New York Times organiseert via hun Reader Center, noemt De Jong nuttig, maar het is wat anders dan het hebben van een ombudsman.
Ik denk dat een combinatie het beste werkt: een onafhankelijke ombudsman die de krant beoordeelt en redactie die open staat voor feedback van lezers en uitlegt hoe die werkt. Zo lang maar 36 procent van de Nederlanders de pers vertrouwt, moet er alles aan gedaan worden om de betrouwbaarheid van de journalistiek te verbeteren. En daarvoor is goede journalistiek maken niet genoeg. We moeten uitleggen hoe journalisten werken. Hoe weten de lezers (en kijkers, luisteraars en gebruikers) anders of ze de journalistiek kunnen vertrouwen?
🙏🏻 De rollen omgedraaid: Wat zijn jullie wensen?
Iedere week kies ik onderwerpen uit op basis van artikelen die ik deze week (of eerder) gelezen heb. Ik zou graag willen weten welke artikelen over lezers bij jullie in het oog sprongen. Reageer op deze mail of stuur een tweetje met een artikel naar keus. Ik ben benieuwd. Tot volgende week!